Eλέπολις ήταν αρχαία πολιορκητική μηχανή

Η ελέπολις ήταν αρχαία πολιορκητική μηχανή που επινοήθηκε από τον Πολύειδο τον Θεσσαλό, στρατιωτικό μηχανικό του 4ου αι. π.X., όταν χρειάστηκε να βελτιώσει τον κεκαλυμμένο πολιορκητικό κριό στην πολιορκία της πόλης του Bυζαντίου από τον Φίλιππο Β/ της Μακεδονίας το 341 π.X.

O Aθηναίος μηχανικός Επίμαχος ο Αθηναίος την βελτίωσε σημαντικά όταν κάτω από τις διαταγές του σαρωτικού στις επιθέσεις Δημήτριου A' του Πολιορκητή, χρησιμοποιήθηκε ως όπλο εναντίον της Σαλαμίνας της Kύπρου (306 π.X.). Στην μεγαλύτερη εκδοχή της, η ελέπολις χρησιμοποιήθηκε το 304 π.Χ. εναντίον της Pόδου, πάλι από τον Δημήτριο τον Πολιορκητή.

To σπήλαιο του Κύκλωπα Πολύφημου παραμένει έως σήμερα αναξιοποίητο

Είναι γνωστό ως το σπήλαιο του Κύκλωπα Πολύφημου. Βρίσκεται ανάμεσα στον οικισμό Προσκυνητές και το χωριό Μαρώνεια, στο όρος Ίσμαρος, σε μια περιοχή που οι ντόπιοι αποκαλούν «Κουφού το Πλάι».

Σύμφωνα με τον μύθο εκεί έμενε ο Κύκλωπας Πολύφημος, ο πιο τρομερός από όλους τους Κύκλωπες ο οποίος ήταν γιος του του Ποσειδώνα και της νύμφης Θοώσης.
Ο Οδυσσέας και οι άντρες του μπήκαν στο σπήλαιο για να αναζητήσουν τροφή και τότε ο Πολύφημος εμφανίστηκε μαζί με τα γιγαντιαία πρόβατά του και σφράγισε την έξοδο με έναν μεγάλο βράχο.

Ο Κύκλωπας έφαγε δύο από τους συντρόφους του και ο Οδυσσέας, για να γλιτώσει από το μένος του, του πρόσφερε κρασί. Την επόμενη μέρα, ο Πολύφημος έφαγε δύο ακόμα άντρες και μόλις έπεσε για ύπνο, ο Οδυσσέας και οι υπόλοιποι πήραν ένα ξύλο, το έμπηξαν στο μάτι του και τον τύφλωσαν. Οι άντρες παρέμειναν στην σπηλιά αλλά πλέον δεν μπορούσε να τους δει.

Ποια είναι η ωραιότερη λέξη της Ελληνικής Γλώσσας;

Ποια είναι η ωραιοτέρα λέξις της Ελληνικής γλώσσης;» αναρωτιόταν ο Πέτρος Χάρης (Ιωάννης Μαρμαριάδης 1902-1998) πριν από περίπου 80 χρόνια και ξεκινούσε ένα όμορφο δημοσιογραφικό παιχνίδι, δημοσιεύοντας τις απόψεις των σπουδαιότερων λογοτεχνών, δημοσιογράφων αλλά και πολιτικών της εποχής· μιας εποχής κατά την οποία κυρίως ο κόσμος των Τεχνών και των Γραμμάτων ερωτοτροπούσε με τη γλώσσα μας, επηρεασμένος σαφώς από την εθνική πολιτική και τον αστικό εκσυγχρονισμό της σχολικής γνώσης που διαμόρφωνε τη νέα ελληνική γλώσσα.

Nομοσχέδια και γλωσσο-εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις από το 1913 και εντεύθεν, καθώς και το νεοφιλελληνικό γλωσσικό κίνημα που αναπτύχθηκε στο εξωτερικό –κυρίως στη Γαλλία με αιχμή την ίδρυση του Ινστιτούτου της Σορβόνης (1920) από τον Hubert Pernot (1870-1946)– έδιναν νέες διαστάσεις στην ευρεία κατανόηση και διάδοση του ελληνικού πνεύματος τόσο στο εσωτερικό όσο και στην Ευρώπη.

Η καλοτυχία του Πολυκράτη

Οι περισσότεροι άνθρωποι μακαρίζουν, με το δίκιο τους άλλωστε, εκείνους που η Τύχη τους χαμογελά και μάλιστα συχνά, τους τυχερούς δηλαδή της ζωής. Να όμως που ένας, μυαλωμένος οπωσδήποτε άνθρωπος, ο φαραώ της Αιγύπτου Άμασις, είχε διαφορετική γνώμη. Πίστευε πως η υπερβολική εύνοια της Τύχης πολύ συχνά θα κατέληγε σε συμφορά. Και δεν έπεσε έξω.

Ο Άμασις, φαραώ της 18ης Δυναστείας, βασίλεψε στην Αίγυπτο στα μέσα του 6ου αιώνα της Αρχαιότητας. Είχε αναπτύξει φιλικές σχέσεις με τους Έλληνες, οι οποίοι είχαν ιδρύσει στο Δέλτα του Νείλου, πολύ κοντά στην τότε πρωτεύουσα της χώρας τη Σάιδα, μια «πανελλήνια» αποικία τη Ναύκρατη. Ιδιαίτερες φιλίες είχε αναπτύξει ο Άμασις με τον τύραννο της Σάμου, τον Πολυκράτη, που εθεωρείτο ο πιο τυχερός άνθρωπος του καιρού του.

Οι νόμιμες διγαμίες των Σπαρτιατών

Στην πατρίδα μου τη Μάνη επιβίωνε ως τα τέλη του 19ου αιώνα ο θεσμός της «σύγγριας», σύμφωνα με τον οποίον όταν η γυναίκα ενός Μανιάτη (οπωσδήποτε πλούσιου και από σόι, να πούμε Νικλιάνου), δεν του έκανε αρσενικό παιδί, αυτός είχε το δικαίωμα να παντρευτεί δεύτερη, χωρίς να χωρίσει την πρώτη και χωρίς να χαρακτηριστεί δίγαμος.

Οι δύο γυναίκες ονομάζονταν «σύγγριες» και βεβαίως η δεύτερη, ως που να γεννήσει αρσενικό παιδί, βρισκόταν σε πολύ άσκημη θέση, έχοντας δύο πεθερές: την κανονική και την πρώτη γυναίκα, αλλά αν κατόρθωνε να κάνει αρσενικό παιδί εξομοιωνόταν με την πρώτη και εφεξής απολάμβανε τα ίδια δικαιώματα σε όλους τους τομείς.

Γιατί ο Παρθενώνας μένει όρθιος επί 2.500 χρόνια ενώ δεν έχει θεμέλια

Το μυστικό αποκαλύπτεται μετά από μελέτες που δείχνουν ότι, παρά το γεγονός πως ο ναός του Παρθενώνα στην Ακρόπολη δεν έχει καν θεμέλια, έχει τριπλή αντισεισμική θωράκιση.

Σύμφωνα με την πολιτικό μηχανικό Νίκη Τιμοθέου, μελέτες της αρχιτεκτονικής και δομικής του φόρμας κατέδειξαν πως οι Αρχαίοι είχαν από τότε ανακαλύψει αυτό που σήμερα ονομάζουμε «σεισμική μόνωση». Ο ναός, σύμφωνα με την κυρία Τιμοθέου, κοντράρει επιτυχώς τη θεωρία της σύγχρονης πολιτικής μηχανικής, διότι χωρίς να έχει καν θεμέλια, είναι τριπλά μονωμένος σεισμικά.

Η Οφθαλμολογία στην Αρχαία Ελλάδα

Η πρακτική της οφθαλμολογίας στην αρχαία Ελλάδα μπορεί να χωρίζεται στην προ-κλασική και την κλασική περίοδο.

Στην προκλασική περίοδο, πίστευαν οτι ήταν απαραίτητες θεϊκές επεμβάσεις για τη θεραπεία των ασθενειών. Υπήρχαν περίπου 30 θεοί στην αρχαία Ελλάδα οι οποίοι είχαν κάποια “ιατρική ειδικότητα”. Οι προσφορές  και τα δώρα στις θυσίες ήταν απαραίτητες για μια αποτελεσματική θεραπεία.

Στην κλασική Ελλάδα, με την εμφάνιση του Ιπποκράτη στην Κω, η πρακτική της ιατρικής ήταν διαζευγμένη από τη θρησκεία. Στα γραπτά του περιγράφονται διάφορες οφθαλμολογικές παθήσεις, με διάφορες παρατηρήσεις και θεραπείες.

24 αλήθειες για την Αρχαία Ελλάδα που δεν μας έμαθαν στο Σχολείο

Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν μπροστά από την εποχή τους όσον αφορούσε τις ιδέες, την αρχιτεκτονική, τα μαθηματικά και την λογοτεχνία σε σύγκριση με τους υπόλοιπους πολιτισμούς της εποχής.

Δείτε παρακάτω κάποιες ενδιαφέρουσες αλήθειες που βρήκαμε για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό:

1. Στα αρχαία ελληνικά, η λέξη ‘ιδιώτης’ χαρακτήριζε οποιονδήποτε δεν ήταν πολιτικός.

2. Στην αρχαία Ελλάδα, τα ενωμένα φρύδια ήταν δείγμα εξυπνάδας και ομορφιάς σε μια γυναίκα. Κάποιες γυναίκες που δεν είχαν αυτά τα φρύδια τα ζωγράφιζαν με μακιγιάζ.

Γιατί οι Έλληνες στεφάνωναν τους νικητές με δάφνινα στεφάνια;

Οι Έλληνες στεφάνωναν τους νικητές με δάφνινα στεφάνια. Πρακτική για να τιμούνται ειδικά οι λόγιοι και οι ποιητές.

Με μια πρώτη προσέγγιση θα υποθέταμε το «ένδοξο» της αποδοχής στον κοινωνικό βίο καθώς έχουμε ως παράσταση την απόδοση τιμών, βραβείων κι επάθλων με στεφάνια από αυτό το δέντρο που λατρεύτηκε στο παρελθόν είτε ως είχε, είτε συμβολίζοντας το «θείο» και τις εκφάνσεις του όσο υπήρχε ο άνθρωπος.

Η ερμηνεία και ο αποσυμβολισμός του φυτού μπορεί να επιχειρηθεί ιχνηλατώντας την οντολογία και το νόημα των λέξεων καθώς, και τις παραδόσεις που συνδέονται με αυτό.

Το όνομα «Δάφνη», θα μπορούσε να ετυμολογηθεί ως «Δα» (Δη-Γη στα δωρικά) κι «φνης» (ξαφνική – αίφνης). Αυτή που προέκυψε ξαφνικά εκ της Γης, από την ύλη.

Υπάρχει ήπειρος χωρίς τουλάχιστον μία πόλη με Ελληνικό όνομα;

Δεν υπάρχει ήπειρος χωρίς, μία τουλάχιστον, πόλη με Ελληνικό όνομα. Ποταμοί, όροι, συμπλέγματα νησιών, θάλασσες ταξιδεύουν την Ελλάδα σε όλο τον πλανήτη μέσα από τις ονομασίες τους Είναι γνωστό ότι η ελληνική γλώσσα κυριαρχεί σε αρκετές επιστήμες, όπως για παράδειγμα στην ιατρική, όπου σύμφωνα με κάποιες πηγές οι όροι με ελληνικές ρίζες φτάνουν το 60%.

Με οδηγό το βιβλίο It’s all Greek Indeed του επίμονου ιατρού Βασ. Θεοδώρου το οποίο περιέχει, μεταξύ των άλλων, περισσότερα από 150 τοπωνύμια με ελληνικές ρίζες το οποίο κυκλοφορεί από το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού παρουσιάζουμε ορισμένες χαρακτηριστικές περιπτώσεις.

Το βασίλειο των Λεόντων από ψηλά - Δείτε το βίντεο

Το 1876 ο Ερρίκος Σλήμαν, έχοντας μελετήσει με λεπτομέρεια το έργο του Παυσανία, ανέβηκε κοντά στο βουνό Τρητός, απέναντι απ’ τον Αργολικό κόλπο. Ύστερα από μερικές ημέρες ανασκαφών έφερε στο φως λακκοειδείς τάφους πίσω απ την Πύλη των Λεόντων. Είχε ανακαλύψει τις «Πολύχρυσες Μυκήνες», του μυθικού Αγαμέμνονα, που ύμνησε ο Όμηρος.

Ο Σλήμαν έφερε στο φως πλήθος χρυσών τέχνεργων, κοσμημάτων και καθημερινών αντικειμένων των ανθρώπων που έζησαν στο μυκηναϊκό βασίλειο, τα οποία σήμερα φιλοξενούνται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Μυκηνών. Ανάμεσα στα χρυσά αντικείμενα που ανακάλυψε, ξεχωρίζει το Χρυσό προσωπείο, γνωστό ως «προσωπείο του Αγαμέμνονα» το οποίο εντοπίστηκε τρεις ημέρες πριν από το τέλος της ανασκαφής. Πρόκειται για ένα νεκρικό προσωπείο και βρέθηκε πάνω στο πρόσωπο ενός νεκρού στον ταφικό θάλαμο Ε’ του ταφικού περιβόλου Α’.